De zevende mini-expé : op zoek naar de ondergrondse Vannon.

De zevende mini-expé ging door van woensdag 12 tot maandag 17 april.
Deelnemers: Erik, Mario, Dagobert met familie en Jos.

Woensdag in de late namiddag komen Dagobert, Myriam en de drie kinderen toe in Poinson-lès-Fayl.
Leen en ik zaten er al enkele dagen en alles was in gereedheid gebracht voor de 7de mini-expé.
Nadat iedereen zich geïnstalleerd had, kunnen we aan tafel...
's Avonds komen ook Mario en Erik toe. Dan is de ploeg voltallig en het wordt nog een gezellige avond.

Donderdag trekken Mario, Erik en ik  erop uit om de Tonnerre verder te desobstrueren. Er ligt nog een massa puin van vorige sessies achteraan gestockeerd, en dat moet er eerst uit.

Ook graven we de verste passages dieper uit zodat we tenminste op onze knieën kunnen verder kunnen. Het lukt ons met drie man nog net om alle zand en puin ineens naar buiten te krijgen. Op het einde van de dag is de ganse passage comfortabel uitgediept. We zitten op het einde voor een lage passage die naar links afbuigt: nét te smal om te kunnen zien hoe het achter de bocht verder loopt. Zo'n situatie maakt het altijd spannend... wordt het hierna ruimer? Zal het passeren... enz. Deze vragen zullen we morgen oplossen. Dan is ook Dagobert van de partij en kan ik het wat rustiger aan doen :-). De volgende topo geeft de situatie weer voor de mini-expé:

We hebben nog even tijd en ik laat Erik en Mario het uitzichtpunt zien aan het standbeeld van St Agathe. Hier heb je een schitterend zicht op de droge vallei van de Vannon en we zien in de verte de tijdelijke resurgentie waar we aan het werk zijn.

We wandelen ook  nog even tot aan de ingang van de Grotte St Agathe die een beetje lager tegen de rotswand ligt. Stom genoeg nemen we geen licht mee en kunnen we er maar enkele meters in...

Thuis worden we verwelkomd door een enthousiaste bende kinderen, hond(je), Dagobert en Myriam. Myriam heeft voor het eten gezorgd en wij zijn uitgehongerd. We doen haar kookkunst dus alle eer aan! We eindigen de dag met een gezellig kampvuur: gelukkig heeft Galatea veel hout gesprokkeld en kunnen we het vuur de ganse avond aanhouden.

Vandaag zijn we met vier. Dagobert start met de graafwerken. Het is even wennen om de juiste posities te vinden, maar eens zover gaat het als een (boemel) trein. Het is niet eenvoudig werken en de weg die het puin naar buiten moet afleggen is lang. Toch vorderen we gestaag, tot twee vloerplaten ons het leven moeilijk maken. Maar daar hebben we 'pilletjes' voor en, na de uitwerking (ondertussen in het zonnetje gepicknickt), kunnen we passeren!
De tocht is er (blazend) en we zijn dan ook gebeten om verder te doen. Maar na enkele uren is het vat af moeten we stoppen... Morgen is er nog een dag.

Drie dagen na mekaar graven in een smalle bochtige pijp...dat doet pijn! Toch doen we de ganse dag verder. Bak na bak met puin en zand verlaat de grot. Zijn we nu zelf een grot aan't graven, vragen we ons soms af... In de late namiddag ziet het er plots goed uit: we zitten voor een lage laminoir die op het eerste zicht na enkele meters passeerbaar lijkt. Maar soms zien vermoeide ogen dat wat ze hopen te zien, en na nog wat graven blijkt het toch niet zo ruim te zijn...

Ook zien we hier en daar terug recente sporen van een das... Dat is minder goed! Wat wel goed is, is dat het gans ten einde terug de berg in draait. We zullen het pas weten als we écht tot daar gegraven hebben. We geven immers de zoektocht niet op... Wat we hopen te vinden wordt duidelijk met volgend filmpje (crue, mei 2015). Normaal staat de resurgentie droog! Al bij al zijn we 6m opgeschoten. Wordt dus vervolgd!

Thuis worden we weer verwend door Myriam. Ook al hebben we in de grot geen doorbraak kunnen forceren, we hebben in ieder geval lekker gegeten ;-)

Vandaag, paaszondag, komt de paashaas langs en moeten er eieren gezocht worden. Onze paashaas van dienst wordt echter betrapt tijdens het verstoppen... Maar het spelletje wordt verder gespeeld alsof er niks gebeurd is. Vandaag vertrekken Dagobert en familie terug naar België.
Mario, Erik en ik rijden echter na het ontbijt naar Bournois, op 82 km van bij ons, om de Grotte de la Malatière te doen. Enkel voor Erik is de grot nieuw, maar voor Mario en mij is het een prettige hernieuwde kennismaking.

Deze klassieker blijft een fantastische belevenis. Voor elk wat wils: grote zalen, concreties, kruippartijen, metro-grote gangen enz... We zijn de eerste ploeg in de grot en kunnen in alle rust genieten van de schitterende omgeving.
Op de terugweg komen we in de Metro twee andere ploegjes tegen. Het is een bont gezelschap dat daar onder de grond verbroedert: Fransen, een Hollandse, Zwitsers, Belgen, jong en oud... En terwijl de Zwitser en de Hollandse met hun uitgelaten zingende kinderen verder trekken, verlaten wij na enkele uurtjes genieten de grot.
De volgende dag is ook voor ons de mini expé voorbij. Het was echter weer een zeer geslaagde editie: schitterend weer, veel zon, en vooral toffe speleo!

Jos